gallery : theapartment

Η Πωλίνα Κασιμάτη συνομιλεί με τον Σωτήρη Κυριακού.

Ε: Γιατί επιλέγεις να ζωγραφίζεις τα θέματά σου αντί να τα φωτογραφίσεις;

Α: Ξέρω πως πολλοί θεωρούν ότι το να αναπαραστήσεις ένα πρόσωπο ή ένα
πράγμα είναι περιττό όταν μπορείς να το φωτογραφίσεις, ξεχνούν όμως
ότι ο ζωγράφος χρησιμοποιεί το μοντέλο του ως αφορμή για έκφραση. Ο
δάσκαλός μου πάντα έλεγε πως δεν έχει σημασία τι ζωγραφίζεις αλλά πως
το ζωγραφίζεις. Φυσικά το να πετύχω την ομοιότητα είναι από τις
προτεραιότητές μου και όσο παρατηρώ ένα πρόσωπο, τόσο βρίσκω γραμμές,
φόρμες και χρώματα που φέρνουν την προσωπικότητα στην επιφάνεια. Είναι
μία πανέμορφη διαδικασία. Ο αισθησιασμός του χρώματος, η αρμονία, η
σύνθεση λειτουργούν σαν, θα έλεγε κανείς μια συμφωνία που σε παρασύρει
μέσα στον ρυθμό της. H ζωγραφική παραμένει ζωντανή και πάντα θα
είναι!! Ένας κόσμος πλούσιος πολύ διαφορετικός από αυτόν της
φωτογραφίας.

Ε: Έχεις ποτέ ζωγραφίσει κάποιον πάνω από μια φορά;

Α: Ναι, έχει συμβεί και είναι σαν να τον ζωγραφίζω για πρώτη φορά
ξανά. Το φως είναι σίγουρα διαφορετικό, η διάθεση του μοντέλου είναι
αλλιώς…. αλλά και εγώ έχω άλλες αναζητήσεις. Μέσα στη ροή του χρόνου
τίποτα δεν παραμένει το ίδιο, από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να
υπάρχει διαφοροποίηση στην άποψη ή τον τρόπο. Πιστεύω πως ο τρόπος που
ζωγραφίζει κάποιος είναι ένας καθρέφτης του εαυτού του την στιγμή
εκείνη. Γενικά, αυτό διαπραγματεύεται η τέχνη κατά την άποψή μου. Την
αλήθεια του καθενός. Όσο πιο ειλικρινής είμαστε τόσο πιο δυνατό το
έργο.

Ε: Γιατί επιλέγεις την ζωγραφική ως μέσο έκφρασης; Τι ρόλο παίζει η ζωγραφική είτε ως φόρμα είτε ως έκφραση μέσω της οποίας ολοκληρώνεται το αποτέλεσμα που θέλεις να αποδώσεις;

Α: Βρίσκω πως στην παρούσα φάση μπορώ να εκφραστώ πιο άμεσα
ζωγραφίζοντας παρά χρησιμοποιώντας κάποιο άλλο μέσο. Η πινελιά, οι
γραμμές, τα χρώματα βρίσκονται σε διάλογο….βρίσκονται σε σχέση.
Νιώθω μια οικειότητα και μια ελευθερία μέσα στα όρια που θέτει η
επιλογή αυτή. Χρώμα και καμβάς, τόσο απλά υλικά. Παρόλα αυτά γίγαντες
στον χώρο της τέχνης μέσα στα χρόνια μας έχουν δώσει αριστουργήματα
που σαν θεατές μπορούμε να καθόμαστε ώρες ολόκληρες να τα θαυμάζουμε
και να νιώθουμε καθώς τα κοιτάμε μια παράξενη επικοινωνία μεταξύ των
ματιών και της καρδιάς μας, πέρα από κάθε λογική.

Ε: Σε ποιό βαθμό επιθυμείς το έργο σου να διαβαστεί βασιζόμενο στο
συγκεκριμένο του περιεχόμενο, δηλαδή στη σχέση σου με τα συγκεκριμένα
πρόσωπα; Αυτό εν τέλει υπονοεί μια γενικότερη θεώρηση και έναν ύμνο
προς την ανθρώπινη φύση; Και κατά πόσο, είναι οι πίνακές σου
βασισμένοι σε πολλά άλλα είδη και υφολογικές αναζητήσεις τρέποντας το
περιεχόμενο σε απλό όχημα για περαιτέρω προεκτάσεις;

Α: Ας υμνήσουμε την ανθρώπινη φύση με κάθε αφορμή, γιατί όχι !! Δεν
μπορώ να διαχωρίσω το ύφος από το όχημα από την υποκινούμενη έννοια.
Όλα αυτά λειτουργούν μαζί και ταυτόχρονα.

Ε: Πώς θα ήθελες να ερμηνευτεί η θέση που κατέχει το φόντο στους πίνακές σου;Σε κάποιους είναι περισσότερο πειραματικό, άλλοτε δίνει μορφή σε ένα χώρο, άλλοτε είναι ταραγμένο ενώ συχνά αγγίζει τη μονοχρωμία. Κάποιοι πίνακές σου μοιάζουν να τονίζουν μια διάσταση πέρα από τον ορίζοντα του πίνακα. Όλα αυτά είναι φορμαλιστικά τεχνάσματα ή ψυχολογικές αναφορές;

Α: Πολλές φορές ζητάω από το μοντέλο μου να μου πει το αγαπημένο του χρώμα. Στην συνέχεια το χρησιμοποιώ δίνοντάς του χώρο να κυριαρχήσει στο φόντο του πίνακα. Με ευχαριστεί πολύ αυτό, είναι μια συνεργασία μεταξύ των δύο μας. Και εδώ λοιπόν δεν μπορώ να διαχωρίσω την φόρμα, την αίσθηση της αισθητικής από τις αναφορές μου και το νόημα που θέλω να εκφράσω. Τελικά, φορμαλιστικά τεχνάσματα και ψυχολογικές αναφορές συνυπάρχουν.

Ε: Κατά κάποιον τρόπο, τα έργα σου είναι ένας ύμνος στη φιλία; Έχεις ζωγραφίσει ποτέ κάποιον που δεν τον γνώριζες καλά;

Α: Σαφώς και έχω ζωγραφίσει ανθρώπους που δεν γνωρίζω καλά. Όποιος και να καθίσει απέναντι μου θα γίνει εκείνη την ώρα η πηγή της έμπνευσής μου. Οπότε, όχι, αυτά τα έργα δεν αποτελούν ύμνο στη φιλία. Τα μοντέλα είναι το όχημα και η αφορμή για να ξεκινήσει το πάρτι.